Het is zover. De fietsen worden in de bus geladen, de lange reis is voorbereid en in de vroege ochtend van 25 juni om vijf uur is het vertrek naar Oostenrijk naar pension Hoogerland. Enkele mensen zijn een dag eerder vertrokken om de reis wat te vergemakkelijken. De reis verloopt nagenoeg probleemloos en rond zes uur die dag is iedereen in Velden aanwezig.
Johnny Hoogerland – van het prikkeldraad in de Tour van 2011 – en zijn vrouw Gerda runnen sinds een half jaar een fietspension in Velden am Wörthersee.
Er zal drie dagen worden gefietst in het gebied rondom de Wörthersee met uitstapjes naar Italië en Slovenië, met als hoogtepunt (?) de klim naar de Villacher Alpenstrasse. Johnny Hoogerland zal ons twee dagen begeleiden samen met zijn fietscompanen Noël, Martin en Jurgen.
Na een hartelijk welkom door Johnny en Gerda wordt er een heerlijke maaltijd verorberd en wordt de tocht van de volgende dag besproken. Er wordt besloten om om half acht te vertrekken in verband met de hoge temperatuur. Die kan oplopen naar 35 ⁰ C.
Donderdag 27 juni 2019
De eerste dag gaat de rit naar de top van de Villacher Alpenstrasse. Johnny, Noél en Martin begeleiden de rit van 115 kilometer en bijna 2400 hoogtemeters en met een mooie, autoluwe en overzichtelijke klim. Vanaf Velden gaat de rit langs de noordzijde van de rivier de Drau richting Villach. Er zijn onderweg enkele kleine speldenprikken qua hoogte om alvast op te warmen en na 25 km wordt de voet van de Villacher Alpenstrasse bereikt.
Hier kan de strijd tegen de elementen en tegen jezelf beginnen: op een klim van 16,4 kilometer met 1173 hoogtemeters. Dat betekent een gemiddelde stijging van 7,1 %. “Dat valt mee”, zou je denken. Maar schijn bedriegt. Johnny heeft ons er al voor gewaarschuwd. Er zitten enkele vlakkere stukjes in, maar de rest van de klim is constant tussen de acht en tien procent. Een pittige klim dus, en nogal wat zwaarder dan bijvoorbeeld de Alpe d’Huez.
Al snel ontstaan er verschillen en wordt er een kopgroepje gevormd met Bert Timmerhuis, Peter Haverkort, René Mensen en Bert Paus. Hierachter doen Gerard Evers, Robert Westerhof, Nico Stortteler en René Hutten verwoede pogingen om het tempo bij te houden. Bert moet er na een kilometer af en wordt gepasseerd door Gerard en Nico. Ook Robert en René Hutten kunnen het tempo niet bijhouden. Het peloton volgt op enige afstand. In deze volgorde van aankomst zal tijdens de hele klim – en ook de volgende twee dagen tijdens de klimmen – geen verandering meer komen.
Zoals eerder gezegd zou het een strijd tegen de elementen worden. Vooral de warmte is verschrikkelijk. Het wordt steeds warmer, met een maximum van 39 ⁰ C. Vooral in de laatste kilometers krijgt een enkeling hier behoorlijk last van. “Zwart voor de ogen”, “bijna van de fiets vallen” en “niet meer vooruit kunnen” zijn termen die vallen. Maar uiteindelijk bereikt iedereen de top. Sommigen nog enigszins fris, anderen ploffen helemaal kapot neer op de banken.
Ook Ben Nijhuis met zijn 78 jaren laat een groot doorzettingsvermogen zien en arriveert nog redelijk fit op de top. Wat een fantastische prestatie Ben! Chapeau en een diepe buiging.
Na een korte periode van herstel – zoals het een fietser in vorm betaamt – wordt er genoten van de broodnodige verfrissing en de apfelstrudel. De afdaling daarna is mooi om te doen en er is een korte stop bij een uitzichtpunt met een fantastisch uitzicht op de stad Villach zo´n duizend meter lager.
Onderaan wordt besloten om de groep in tweeën te splitsen in verband met de warmte. Er is keuze tussen een eenvoudige route naar Velden en een route met wat klimmetjes en nog één klim van vijf kilometer. Bert Timmerhuis, Peter Haverkort, René Mensen en Gerard Evers besluiten de zwaardere route te nemen. De routes worden wel ingekort tot ongeveer 95 kilometer in verband met de warmte. Net voor Velden komen de twee groepen weer bij elkaar en wordt er nog een laatste sprintje ingezet. Dan volgt een frisse duik in het zwembad bij de familie Hoogerland, alwaar gezellig wordt na gekletst over deze zeer warme tocht, waarna het bier rijkelijk vloeit en de verhalen steeds sterker worden.
Vrijdag 28 juni 2019
De tweede dag staat de Dreiländer-tour op het programma: een tocht van 115 kilometer en 1500 hoogtemeters. Een mooie tocht vanuit Velden via Italië naar Slovenië en terug via de Würzenpas naar Oostenrijk. Het weer is prima met maximaal 30 graden Celsius; minder zwaar dan de eerste dag en de hoogtemeters zijn een stuk beter te doen. De Würzenpas is de enigste scherprechter van deze tocht met een lengte van ongeveer vijf kilometer en een gemiddelde stijging van 5,5 %.
Vanuit Velden vertrekken we weer in twee groepen; een groep met Johnny en een groep met Noël en Jurgen. De eerste kilometers gaan gestaag bergop met veel vals plat, maar met uiteindelijk toch nog met behoorlijk wat hoogtemeters. Via zuidelijk Villach gaat de tocht richting de grens naar Italië. Via Arnoldstein wordt bij Thorl de grens met Italië gepasseerd. Hier gaat de weg over in een mooi fietspad dat onderdeel uitmaakt van de Adria Alpe radweg. Het is er redelijk druk met fietsers en wandelaars.
De tocht gaat richting Tarvisio en vlak voor het stadje buigen we linksaf, ook weer via een mooi fietspad richting de eerste pauzeplaats: een mooie locatie aan het meertje genaamd Lago di Fusine. Bij de Berghut Edelweiss wordt natuurlijk genoten van koffie met Strudel. De tocht wordt vervolgd richting de Sloveense grens. De Karawanken bergketen is weer duidelijk zichtbaar aanwezig en de tocht ging via Podgoren richting de Würzenpas. Bij de grenspassage worden nog wat foto’s gemaakt, waarna de klim naar de top van de Würzenpas kan beginnen. Niet lastig en dus goed te doen.
Wat volgt is van een hele andere orde. De afdaling aan de Oostenrijkse kant is een bijzondere en gevaarlijk. Johnny had ons hier al voor gewaarschuwd en dat was maar goed ook. Het wegdek is erg slecht en de afdaling is maximaal 25 %. Het werd echt een uitdaging om heel onderaan te komen. Je kon je geen enkel stuurfoutje veroorloven en er moest zeer geconcentreerd worden afgedaald. Uiteindelijk is iedereen zonder ongelukken beneden gekomen. Een bijzondere ervaring rijker.
De laatste kilometers gaan in een mooi tempo en redelijk vlak via Finkenstein langs de zuidzijde van de Faakersee weer richting Velden. Opnieuw een prima fietsdag door een prachtige omgeving.
Zaterdag 29 juni 2019
De laatste dag is er een zonder begeleiding en dus moet er met navigatie gefietst worden. Johnny maakt er eentje voor de WTCG. Er worden wederom twee groepen gemaakt: een route van Velden via het Rosental en Klagenfurt terug naar Velden. Een tocht van 98 kilometer en 1250 hoogtemeters. Niet al te lastig met na 55 kilometer het toetje: een klimmetje van ongeveer vijf kilometer. Met een stijgingspercentage tot maximaal achttien procent!!!
Vooraf wordt al gezegd dat dit een rondje wordt met veel pauzes en volgens Nico werd het weer tijd voor een flink stuk vlees na vier dagen pasta – wat overigens prima verzorgd was.
Vanuit Velden gaat de tocht naar het zuiden met in de eerste kilometers direct al een behoorlijk klimmetje. De route gaat veelal langs de zuid- en noordzijde van de Drau met af en toe een oversteek. Het is een bijzonder mooie route met in het begin een klimmetje en daarna een mooie, lange afdaling. Er wordt op tijd gepauzeerd in Ferlach met “kaffé und kuchen” en vooral de aanwezige dames tijdens de koffie worden “ beoordeeld”. De tocht krijgt een vervolg richting “ het toetje”.
Na de oversteek van de Drau – met een fantastisch uitzicht over deze brede rivier – voert de tocht naar Rottenstein en begint de klim. In het begin valt deze wel mee, maar na de linkse afslag begint het feestje. De Steilheid en ook de warme zon spelen parten. Ook na het dorpje Hinterberg volgen nog enkele zeer steile stukken met maximaal achttien procent stijging. Na Oberkreuth wordt de rit wat gemakkelijker en komt de top in zicht.
Hier wordt natuurlijk weer gepauzeerd met een koel, alcoholvrij Weizenbier. Naast de berghut vertrekken paragliders voor hun avontuur door de lucht. Beide groepen komen hier weer bij elkaar en de opgedane belevenissen worden gedeeld. De eerste groep vertrekt voor een mooie afdaling richting Klagenfurt en daarna langs de zuidzijde van de Wörthersee. Onderweg treffen ze de aanwezige dames die op zoek zijn naar de juiste route. Ze zijn net voor het eten terug.
In Velden wordt er opnieuw een pauze ingelast om toch maar wat te eten en waar Nico zijn welverdiende Hamburger heeft verorberd. Ook de tweede groep arriveert wat later in Velden en hebben natuurlijk ook het nodige weer beleefd. Er zou een op advies van Rob Leus een spontane inzameling hebben plaatsgevonden om een plaatselijke serveerster van wat tekortkomingen af te helpen.
s ’Avonds is er nog een soort van wieler quiz gehouden onder leiding van Johnny en Gerda. Echt prachtig om te doen en het veroorzaakte veel hilariteit onder de aanwezigen. Met name de vragen over de afgelopen drie fietsdagen. Er werd nog wat na geborreld en nagepraat was het uitstapje weer ten einde.
Terugkijkend kan worden gesteld dat het een fantastisch en bovenal gezellig fietsevenement is geweest. Prima hotel met ontbijt, en op fietsers afgestemde avondmaaltijd. Mooie en uitdagende fietsroutes met voor elk wat wils. Het is een onontdekt fietsgebied met veel mogelijkheden voor elke vorm van fietsen. Velden tourismus zou dit best wat meer mogen promoten. Misschien ligt hier ook nog een rol voor Johnny Hoogerland. Ondergetekende zou in ieder geval graag nog eens terug gaan.
Goede begeleiding was er van Johnny en zijn fietscollega’s, en het allerbelangrijkste: prima fietscollegialiteit van alle deelnemers. We zijn allemaal heelhuids weer thuis en kunnen nagenieten van deze prachtige fietsdagen. Ook de dames hebben zich deze dagen prima vermaakt en hebben gewandeld, gevaren met kapitein Moritz (knappe man) en natuurlijk ook gefietst rondom de Wörthersee en nog een stukje meer.
Als laatste: en dat moet eigenlijk helemaal bovenaan staan, moet Robert Westerhof natuurlijk heel erg bedankt worden voor de meer dan goede organisatie. Alles was tot in de puntjes geregeld en het heeft niemand ook maar aan iets ontbroken. Nogmaals hartelijk dank Robert, natuurlijk ook namens alle dames en heren die mee zijn geweest. “Het waren drie fantastische dagen”
Het was een feestje om dit te mogen schrijven. Gerard Evers
